Om å våga

Korleis fortel du ein fyr at han er om å gjera ein stor feil, utan å skremma han? Kva skal ei tru når ein fyr seier: - Nei, eg er så lei for det, men det kan ikkje bli meg, samstundes som han seier det motsette med kroppsspråket, seier det motsette i alle dei andre orda han brukar og setningane han serverer? Kva gjer ein då? Og kva skal ein tru på?

Eg kjenner ein som er om å gjera ein stor feil nett no. Ja, eg meiner at han er det. Om han er forstår det, veit eg ikkje. Veit ikkje eingong om han er samd med meg. Men eg veit at han ikkje har snakka med jenta som er glad i han, og som han har kjensler for om dette. Eg trur han er litt redd for alvor. Og eg trur han tenkjer at då er det mykje lettare å seia nei, dra ned rullegardina, enn det er å tora å sjå om dette kan utvikla seg til noko fint. Eg trur det kunne vorte mykje fint, det han er om å gje slepp på no. Det er dumt for han. Og for henne. Men kanskje er det ikkje forseint?

Spør han meg, skal han få nokre gode råd om å våga. Men råd om menn? Det forstår eg meg ikkje på.

Ragnhild